سیستم آدرس پذیر
این نوع سیستم، به نام سیستم آدرس پذیر(Add. Sys.) شناخته می شود. اصول کشف و تشخیص حریق در سیستم های آدرس پذیر، مشابه سیستم های متعارف است، اما در این گونه سیستم ها، هر یک از دتکتورهای اتوماتیک و یا شستی ها دارای آدرس منحصر به فردی هستند که از طریق آن تابلوی کنترل مرکزی قادر به شناسایی و تعیین هر یک از آن هاست.
در این نوع سیستم سیم کشی از پانل به دتکتور با دو رشته سیم ولی به صورت Loop (سیم بندی حلقوی) انجام می پذیرد که از تابلوی کنترل مرکزی آغاز و به همان تابلو ختم می شود و کلیه تجهیزات به صورت موازی در همین مدار حلقوی جای می گیرند. هر حلقه می تواند به تناسب تعداد تجهیزات و سطوح مورد حفاظت، یک یا چند منطقه را پشتیبانی کند. دتکتورهای سیستم آدرس پذیر دارای ساختار سوئیچ گونه ای هستند که برای شناسایی آن ها توسط تابلوی کنترل مرکزی به کار می رود. به نظر می رسد که در سیستم های آدرس پذیر موضوع منطقه بندی چندان حائز اهمیت نباشد، زیرا شناسایی دتکتورها از طریق شناسه اختصاصی آن ها امکان پذیر است، اما گستردن حلقه ی تشخیص بر بستر مناطق مختلف می تواند به کشف محل وقوع، سرعت بیشتری دهد. بنابراین در این گونه سیستم ها نیز اگرچه مناطق در قالب مدار مطرح نیستند، اما با توجه به همان معیارهای تعیین منطقه حریق، به صورت مجازی در نظر گرفته می شوند. حداکثر مساحت فضاهایی که توسط یک حلقه می توانند حفاظت شوند، ده هزار متر مربع است و بر این اساس، یک حلقه حداقل پنج منطقه را پوشش می دهد.
عملکرد سیستم آدرس پذیر
در این سیستم تکنیک Multiplex (تسهیم کننده) اجازه می دهد هر دتکتور مستقلا اطلاعات را به پانل کنترل ارسال نماید. در هر زمان دتکتورها مشخصات شناسایی آدرس خود را به پانل کنترل ارسال می نماید و علاوه بر آن از طرف تابلو هم یکسری اطلاعات به دتکتور ارسال می شود. این نوع کار باعث می شود که همیشه پانل مراقب باشد که کدام تجهیز خروجی غیر عادی(غیر مشابه) ارسال می کند. پیغام های عادی همیشه بر روی صفحهی نمایش (LCD) نوشته می شود. در قسمت پروسسور پانل کنترل، اولین آدرس بر روی دتکتور، شستی، اجزای واسطه یا جدا کننده ارسال می شود و سپس سیستم منتظر پاسخ می شود. زمان ارسال و دریافت در اولین مرحله راه اندازی به عنوان زمان مبنا برای هر تجهیز در به حساب می آید. سپس پروسسور زمان رفت و برگشت که در ابتدا مساوی هستند، آدرس را ثبت می نمایند و به عنوان مبنا در نظر می گیرد. در مراحل بعد این عمل برای تمامی تجهیزات ثبت می گردد. در عملکرد عادی سیستم همیشه زمان رفت و برگشت با هم مقایسه شده و در صورت تساوی، سلامت مدار را به اطلاع می رساند. در صورتی که زمان رفت و برگشت با هم متفاوت باشند دال بر خارج سرویس بودن یک تجهیز یا قطع مدار میباشد که بلافاصله سیگنال خطا(Fault) ظاهر می گردد.
در صورت عملکرد دتکتور جریان آن به شدت تغییر می یابد. پس از چک اولین دتکتور سیستم به سراغ دومین تجهیز می رود و همه ی تجهیزات به ترتیب چک می گردند. در اولین راه اندازی تمامی تجهیزات در مرحله اول آدرس دهی و اطلاعات شان ثبت می گردد.در گام نخست در عرض ۳۰ دقیقه تمامی اطلاعات اولیه ی دتکتورها به ثبت می رسد. کاملا واضح است که در موقع آتش سوزی ممکن است تعداد زیادی دتکتور با هم عمل نمایند. در این صورت اطلاعات تمامی دتکتورها جداگانه گرفته می شود. در صورتی که تمامی دتکتورها در یک زون، همزمان عمل نمایند مشکلی برای پنل به وجود نمی آید پس می توان دتکتورها را طوری نصب کرد که پشت سر هم و سری نباشند یعنی به ترتیب بسته نشوند. در این حالت فقط ترتیب شماره آن ها به هم می خورد. به خاطر این تکنیک احتیاج به مرتب چیدن دتکتورها (پشت سرهم سربندی کردن) نمی باشد پس از نظر اقتصادی به صرفه و نصب راحتتر به دنبال دارد (در این سیستم بایستی از تجهیزات آدرس پذیر Addressable استفاده نمود).
در هر سیستم Add می توان از یک سری تجهیزات Conv. نیز استفاده کرد. می توان در هر زون تا ۲۰ دتکتور Conv. را هم استفاده کرد. در صورت بروز آلارم بر روی دتکتورهای Conv. ابتدا این آلارم بر روی Interface رفته و سپس توسط پانل تشخیص داده می شود. دتکتورهای Conv. در این حالت نیز به صورت شعاعی نصب می گردند. استفاده از تلفیق تجهیزات Add. و Conv. معمولا در مکان هایی استفاده می شود که سیستم به صورت Conv.(از قدیم) نصب بوده است حال با Up Grade کردن سیستم می توان از قسمتی از این تجهیزات با استفاده از Interface کمک گرفت. در این صورت نیاز به سیم کشی جدید در این قسمت ها نیست. استفاده از ایزولاتور مربوط به اتصال کوتاه بین مرز مشترک زون ها اجباری می باشد. نکته: توجه شود که در سیستمهای آدرسپذیر نیز همچون سیستم های متعارف باید حداقل دو مدار آژیر در نظر گرفته شود.
مزایای Loop
اگر در یک طرف دتکتور حالت اتصال کوتاه یا اتصال باز پیش آید به وسیله ی ایزولاتور محل اتصال برطرف و مابقی مدار از طرف دیگر با پانل ارتباط برقرار کرده و به کار خود ادامه می دهند. در عمل تمامی اجزای متصل به سیستم آدرس پذیر (Addressable system) خود آدرس پذیر هستند. دتکتورهای قابل آدرس دهی با دتکتورهای Conv. تفاوتی ندارد ولی پایه آن ها دچار تغییراتی می شود. مثلا در پایه یک (Dildip) سوئیچ نصب شده که آدرس مشخص و منحصر به فرد را می سازد و این آدرس، برای سیستم قابل شناسایی است. در نوع دیگر آدرس دهی از دو کلید گردان ۰-۹ یکی دهگان و یکی یکان را مشخص می کند. مثلا ۹ و ۱۱ و ۹۸ و تا ۹۹ دتکتور را میتوان آدرس دهی کرد. (آدرس ۰-۰ قابل استفاده نیست). تکنیک جدید تنظیم و آدرس دهی پایه ی دتکتورهای آدرس پذیر (Add) به وسیله Dil سوئیچ یک تکنیک خوب و ساده است. در این تکنیک اطلاعات ( Soft-Addressable) و برنامهی هر دتکتور به صورت اتوماتیک به تناسب شماره به پانل فرستاده می شود.
مشکل این سیستم این است که در صورتی که یک تجهیز (دتکتور یا شستی) به مدار اضافه گردد و بخواهیم آدرس ها پشت سر هم و مرتب باشند بایستی تمامی آدرس ها عوض شوند. مثلا اگر یک دتکتور بین دتکتورهای ۵ و ۶ اضافه گردد، باید آدرس دهی از شمارهی ۶ به بعد عوض شود. بنابراین آدرس تمامی تجهیزات بعد از دتکتور اضافه شده، و یک دتکتور دیگر نیز اضافه می شود تا توسعه کوچکی در سیستم به وجود آید، یعنی آدرس نوشته شده در بیس تمامی دتکتورها بایستی تعویض گردد.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.